Koen Kennis: "Districtssecretaris moet zich neutraal opstellen"

N-VA vindt het niet kunnen dat een districtssecretaris zich mengt in een actueel politiek debat.
Van een districtssecretaris mag verwacht worden dat hij zich onthoudt van politieke commentaar. Hij moet zich steeds, zowel vandaag als morgen, neutraal opstellen als hoofd van de districtsadministratie. Het betaamt dus niet dat de hoogste ambtenaar van het district, districtsschepen Preneel, die zichzelf in de problemen gewerkt heeft door een absurd mobiliteitsplan te lanceren en te verklaren dat de senioren van Borgerhout zich met looprekjes door de straten bewegen, via de sociale media (Facebook) ter hulp snelt.

Nog niet zo lang geleden snoerde Wouter Van Besien Patrick Paredaens, districtsraadslid in Borgerhout en wijkbewoner in Borgerhout extra muros, de mond in de districtsraad omdat hij op een bewonersvergadering zijn mening had geuit over het voorgestelde wijkcirculatieplan van die wijk. Als Wouter Van Besien al vindt dat een politiek mandataris niet mag spreken, zal hij dat zeker ook vinden van een, normaal toch, neutrale ambtenaar. N-VA rekent erop dat Wouter Van Besien de districtssecretaris een serieuze berisping zal geven wegens zijn onbetamelijk gedrag en duidelijk maakt dat dit niet voor herhaling vatbaar is.

In zijn Facebookartikel verdedigt de districtssecretaris de wijkcirculatieplannen door de impact ervan op zijn eigen leefsituatie te beschouwen.  Op zich is het natuurlijk een goede zaak dat mensen hun eigen belang afwegen tegen het algemeen belang.  Uitgerekend de districtssecretaris zou nochtans moeten beseffen dat zijn situatie verre van representatief kan beschouwd worden voor de Borgerhoutse bevolking.

Daarnaast moet gezegd worden dat de stelling die de secretaris hanteert wel echt van een ongelofelijke lichtheid is.
- Hoeveel mensen hebben in Borgerhout intra muros een garage?
- Gaat de discussie nu echt over het woon-winkel verkeer op zaterdagochtend?
- Kunnen alle Borgerhoutenaren werken in hun eigen wijk?

We kunnen ook voorbeelden aanhalen van jonge gezinnen die op het volle spitsuur een hele lijst zaken moeten afwerken, kinderen naar kinderopvang en school, strijk naar een strijkcentrale, toch nog even naar de winkel en dat op weg of terugweg van het werk.
Of oudere en minder mobiele bewoners die tijdens spitsuur naar de dokter moeten, en evengoed hun boodschappen, familiebezoeken, e.d. willen doen. Gaan we van hen verwachten dat ze mee gaan aanschuiven op de nu al overvolle invalswegen van de stad: Plantin-Moretuslei, Turnhoutsebaan en de Singel?

Dit debat kan en mag niet op dergelijke manier gevoerd worden. De huidige stilstand van verkeer in Antwerpen is een zorg voor alle Antwerpenaren en verdient doordachte oplossingen. Geen 'Berlijnse' of Borgerhoutse muren. Niet knippen om te knippen.

Hieronder kan U het desbetreffende artikel terugvinden

13 hectometer, wat koop ik ervoor?.
door Stefan Nieuwinckel op zaterdag 3 maart 2012 om 13:23 Ik woon in Borgerhout intramuros zuid en ik beken. Ik beken dat ik een auto heb. Ik beken dat ik met die auto rijd. Ik beken dat ik ook voor veel te korte afstanden die auto gebruik. En ik beken dat ik daar nauwelijks schuld over voel.
Ik behoor dus tot de doelgroep die geviseerd wordt door de nieuwe voorstellen voor een verkeerscirculatieplan in mijn wijk. Dat plan wil autoverkeer enkel nog toelaten in kleine lussen, die snel naar de hoofdassen terugleiden. Rustige woonstraten creëren door doorgaand verkeer te weren, dat is de inzet van het plan.
Wekelijkse levensmiddelenjacht - de buit.
Dit plan doet de facebookgemoederen hoog oplaaien. Tijd voor wat empirisch onderzoek dus. Ik moest er gelukkig mijn auto niet voor uit. Van het erg rustige verkeer op een zaterdagochtend rond 9 uur maakte ik gebruik om een extra rondje Delhaize-rijden in te lassen. Met mijn boordcomputer als scherpe scheidsrechter. Een keer keek ik hoeveel hectometer het mij koste om van mijn geliefde supermarkt op de Plantin en Moretuslei tot aan mijn garagepoort in de Schoenstraat te rijden, zoals ik dat nu doe, midden door de wijk. Een keer maakte ik de rit zoals ik ze zou moeten maken in het voorgestelde circulatieplan. Als ik door de wijk rijd, maal ik 13 hectometer, als ik -zoals ik dat zou moeten in het nieuwe plan- een wijde bocht om de wijk maak, kost het mij 26 hectometer.
Het is empirisch vastgesteld: mijn wekelijkse Delhaizetrip verdubbelt in afstand. U leest het: 100% erbij. Honderd procent voor wie liever letters dan cijfers leest. Wat zeggen deze cijfers? Hoe langer ik er over nadenk, hoe minder ze vertellen. Want de enige vraag die ik wil stellen is: wat betekenen 13 hectometer extra voor mij?
Wordt Delhaize voor mij daardoor minder bereikbaar? Als ik daar ja op antwoord, maak ik mezelf belachelijk. Vind ik toch van mezelf. Natuurlijk betekent 13 hectometer extra (of 26 hectometer in de kering) ook extra tijd. Hoeveel is volstrekt afhankelijk van de drukte van het verkeer, en dus van wanneer ik de Delhaizetrip maak. Maar durf ik beweren dat deze extra reistijd mijn levenscomfort aantast? Wat betekent die op de totale tijd van mijn levensmiddelenjacht (met de lift naar mijn garage, rijden, parkeren op de Delhaizeparking, met mijn mandje langs de rekken, aanschuiven aan de kassa, inladen, rijden, met de lift terug naar boven, levensmiddelen netjes in de (koel)kast). Al snel wordt de 'verdubbeling' van de afstand slechts een paar procent extra tijd van de gehele shoppingtrip.
Zijn er milieuargumenten? Meer afstand en meer rijtijd betekent meer milieuvervuiling. Wie statistiek achter de komma wil bedrijven (zelden een goed idee, statistiek werkt alleen goed voor de komma), komt wellicht tot die conclusie. De enige eerlijke conclusie waartoe ik kom: als het milieu mij genegen is, draai ik noch voor 13 hectometer noch voor 26 hectometer de sleutel van mijn dieselmonster om. Dan voer ik het goede voornemen om een stevige draagstructuur op mijn fiets te monteren uit, en begeef me met mandje stevig verankerd op de fiets naar Delhaize.
Ruim denken, ruim denken. Mobiliteit is ook een sociale kwestie. Voor minder mobiele mensen betekent de auto -ook voor kleine verplaatsingen- een slok op een borrel om te kunnen deelnemen aan de samenleving, misschien zelfs sociaal isolement te doorbreken. Goed, ik ben nu een kwieke vijftiger, die nog gezwind op en af de fiets springt en alleen te lui is om dit regelmatig te doen. Ik weet nu al dat ik me straks als minder mobiele 75-, 80- of 85-jarige die nog in staat is auto te rijden, door die 13 hectometer extra niet zal laten tegenhouden om naar Delhaize te rijden als ik trek krijg in mijn favoriete gebak met peren.
Laat ons ook de situatie van de Borgehoutse minder mobiele senior vergelijken met zijn gesuburbaniseerde medemens. Binnen welke afstand van zijn woning vindt de Borgerhoutenaar een apotheker, vers fruit, een stukje vlees, verse vis, een dienstencentrum? En welke afstand moet de suburbane ouderling daarvoor afleggen? Voor welke senior blijft een verplaatsing te voet langer haalbaar, de Borgerhoutenaar of de suburbaan? En moet -als de auto dan toch het enige alternatief is geworden- de Borgerhoutenaar langer in de auto zitten dan de suburbaan?
Nog een vaststelling die mijn boordcomputer kon maken. Van aan mijn garagepoort in de Schoenstraat tot aan het kruispunt Plantin en Moretuslei-Montensstraat -helemaal van noord naar zuid de wijk door- is het 7 hectometer. Als ik dit traject vijf keer heen en weer stap, kom ik in de buurt van 10.0000 stappen. Een soort minimum aan lichaamsbeweging, dat voor heel wat senioren tot op hoge leeftijd aan te raden en haalbaar is. Het is niet de langst mogelijke doorsteek door de wijk die ik gemaakt heb, ik moet wel al vijf keer over en weer om mijn gezondheidswandeling te maken.
Ruim denken. En afwegen dus. Mijn Delhaizetrip kost me 13 hectometer extra. Wil ik -volgens het nieuwe plan- de ring oprijden, moet ik via de gehate afslag op de Singel. Voor al mijn trips richting zuiden van de stad zal ik moeten afzien van mijn sluiks verkeersgedrag door Zurenborg. Ik ervaar dit als kleine aanslagen op mijn huidige automobilistencomfort. Durf ik wat het nieuwe plan mij 'afpakt' aan comfort in de weegschaal leggen met wat ik 'bijkrijg'? Ruimere pleinen, met eindelijk wat 'terrascomfort'? Meer kruispunten waar ik als fietser of voetganger niet eerst een schietgebedje moet doen voor ik oversteek? Misschien wordt een automobiele senior wat minder gelukkig, ik weet zeker dat die ene niet-automobiele senior uit mijn blok die zo graag een boek leest op het plein, gelukkiger zal zijn.
Is het nieuw voorgestelde verkeerscirculatieplan het beste plan voor Borgerhout? Neen. Simpelweg omdat beste plannen voor complexe situaties als deze niet bestaan. Een onthutsende vaststelling, misschien. Hoe goed we ook proberen, we zullen nooit een 'beste' plan, een plan dat alle discussie doet verstommen, maken. Wie zijn nek uitsteekt voor een plan dat dus niet het beste, maar tenminste gedurfd is, mag zich aan discussie verwachten. Ik probeerde vanmorgen zo objectief mogelijk naar een stukje van mijn dagelijks gedrag te kijken, zo eerlijk mogelijk vragen te stellen. Ik kan het u aanraden, het verheldert de geest.
PS. Ik ben wijkbewoner én ambtenaar van het district. Gewoonlijk kies ik ervoor om op facebook mijn 'ambtenarenplicht' boven mijn 'wijkbewonersdrive' te stellen, en verzegel ik mijn lippen. Nu doe ik het niet. Ik vond de laatste dagen de 'nuchterheid' wat weg uit het facebookdebat, en vind gewoon dat het debat wel nuchterheid verdient.